Ik ben een 7.

Ik ben dus een 7. Goh, een zeven. Ik vond mezelf altijd meer een acht (en uiteraard op sommige dagen een 5), maar volgens een numerologie goeroe ben ik een 7. Ik moet volgens hem gisteren stoppen met mijn bedrijf en direct met pensioen. Want mijn missie in dit leven is ‘genieten’: ik heb in mijn vorige levens, aldus deze goeroe, zo hard gewerkt dat het gewoon even klaar is. Amen.

Op een winterse maandagavond zit ik op uitnodiging van een vriendin in een knusse huiskamer ergens in centrum van de prachtige hoofdstad van Brabant. De geur van gemberthee komt je al tegemoet in de hal. We zijn met een groepje van tien. We kennen elkaar niet, maar zijn dadelijk getuige van elkaars levensmissie. Deze levensmissie wordt voor ieder persoonlijk in een rap tempo en vol dynamiek uiteengezet door een numerologie expert. Bij numerologie heeft iedereen een cijfer, gebaseerd op je geboortedag. Dit cijfer is een soort van  ‘code’ achter je levenspad. Het is jouw missie in dit leven (voor als er nog meer levens zijn). Een kat heeft er ook 9, dus why not? Het cijfer is niet bedoeld om je toekomst mee uit te stippelen of te voorspellen, want dat zou het mysterie van het leven verpesten; dit is meer om je te helpen jezelf beter te begrijpen. Het zou dus nuttig, simpel en krachtig moeten zijn. Ahum…

De goeroe start en de achten vliegen om je oren: ” Ondernemen, succes, eigen baas”, ik glimlach want ik ga ervan uit dat deze woorden straks nog een keer door de huiskamer klinken. Maar niets is minder waar. Want ik ben geen 8, ik ben een 7. Ik moet gisteren stoppen met werken. Marketing? Daar word ik blijkbaar super-ongelukkig van, ook al weet ik dat niet. Ik word blijkbaar sowieso niet gelukkig(er) van werken. Ik ben geboren om met pensioen te gaan. Om te genieten. Alleen weet ik dat zelf niet. Dat is mijn missie in dit leven om te leren.

Ben je al jaloers? Wil je ook een 7 zijn? De grap is dus dat iedereen die geen 7 is, graag een 7 wil zijn. Ik ben een 7 en voel veel meer voor de 8: hard werk, ondernemen, succes. Maar het wordt nog een tikkeltje serieuzer die 7. Want ik heb er namelijk 2 in mijn geboortedatum. Want daar gaat het dus om. Je cijfers van je volledige geboortedatum bepalen je levensmissie. Voor mij zijn dat 31-07-1976 (pfff vorige eeuw ja, super lang geleden). Nu tel je te afzonderlijke cijfers op: 4-7-23. Alle dubbele cijfers tel je op: 4 – 7 – (2+3) 5. Vervolgens tel je deze cijfers weer op: 4+7+5= 16 in mijn geval. 6+1= jawel 7. Ik heb dus een 7 als eindcijfer, maar ook een 7 in de tussentotalen. Dat betekent dus dat ik mijn vorige leven ook een 7 had, maar toen dus al zo eigenwijs was dat in dit leven er gewoon twee zevens staan. Ik ben bang in mijn volgende leven 4, om het af te leren.

Ja, want Jezus. Genieten in de vorm van niks doen. Dat is wel een dingetje hoor. Ik ben zo’n type die als ik stil zit, altijd nog met minimaal 1 lichaamsdeel beweeg. Als we geen plannen hebben in het weekend, vind ik het weekend bij voorbaat al saai. Als ik bij een organisatie alles onder controle heb, dan moet ik dringend op zoek naar een nieuwe (liefst niet te kraken) uitdaging, waar ik vervolgens dan weer verdrietig van word, omdat ik het niet opgelost krijg. En uiteindelijk lukt het dan toch weer wel en dan vergeet ik te genieten van het succes want dan ben ik alweer bezig met iets nieuws. Als ik dit typ vind ik mezelf eigenlijk best wel vermoeiend. Op een schaal van 1-10  geen 7 maar een magere 6.

Als ik me iets verder verdiep in dit getal, dan zijn er toch ook raakvlakken. Een 7 is perfectionistisch ingesteld. Hands up voor de 7 dus. Perfectionisme is voor mij een drijfveer. Dat maakt mij enerzijds een perfecte zakelijke partner, anderzijds is dit uiteraard ook heel vermoeiend voor iedereen om mij heen zowel zakelijk als privé. Af en toe een stapje terug, af en toe gewoon genieten van simpele dingen is lastig. Een 7 is ook heel muzikaal ingesteld. Ik word oprecht blij van muziek. Echter, enkel genieten van muziek was natuurlijk niet voldoende. Nope, ik moest een uurtje of tien per week dansen want ik moest natuurlijk weer de beste worden. De grap is dat ik eigenlijk in de basis nooit de beste was. Niet bij het dansen, niet op school, niet in het hockeyteam. Maar blijven oefenen brengt je ver. Wellicht in mijn geval was het echter soms handig als iemand tegen mij zei: weet je, je hoeft niet persé de beste te zijn om het leuk te hebben.

Feit is dat je ook niet zomaar ergens de beste in kan worden. Er is altijd wel iemand leuker, beter, knapper, liever, sterker, slimmer etc etc. Jij bent wie je bent. De kunst is om de beste versie van jezelf worden. Misschien dus niet de beste hockeyer of slimste professor van de wereld. Maar wel de beste versie van jezelf als het gaat om hockey of je werk. Daar word je namelijk uiteindelijk ook het meest gelukkig van. Je doet je best. Niet je best doen is geen optie. Maar let op: je best doen is iets anders dan de beste willen zijn. Dat probeer ik mijn kids te leren, maar vind ik zelf dus echt heel ingewikkeld helaas.

En wat ik hen ook probeer te leren is: geniet! geniet! geniet! Dat kan ik dan wel als 7: anderen leren om te genieten.  Ik geniet zelf alweer bijna 7 (daar is ie weer, de 7) maanden van een niet-rokers bestaan. De verslaving is weg. De gedachte aan de sigaret als ideaal geniet-middel nog niet. Ik geloof na 7 maanden op sommige momenten nog steeds dat roken de oplossing is als ik wat minder blij ben. Stom, maar waar. Het zijn de momenten dat ik mezelf voorbijloop, idioot perfectionistisch aan het doen ben en zeker niet aan het genieten ben. Roken verdooft. En dat is gewoon soms fijn. Maar: ik ben in top conditie, mijn huid straalt en ik ruik lekker. Ik wil nooit meer roken. Want ik ben de baas. En als 7 kun je nu eenmaal weinig met autoriteit. Dus.